فعل مجهول فعلی است که به مفعول نسبت داده می‌شود و به نهادی که قبلاً در جملهٔ معلوم، مفعول بوده است، نسبت می‌دهند. فعل را می‌توان کلمه‌ای دانست که عهده‌دار مشخص کردن زمان وقوع فعل، شخص، وجه و معلوم یا مجهول بودن جمله است.

صفت واژه یا گروهی از واژه‌ها است که قبل یا بعد از اسم مى آید، و آن‌ را با ویژگى یا مفهومى همراه مى‌کند و درباره آن توضیح می‌دهد.

صفت فاعلی را یکی از وابسته‌های پسین اسم تعریف کرده‌اند که در دسته صفت‌های بیانی قرار می‌گیرد و  پس از اسم می‌آید؛ با کسره به اسم افزوده می‌شود و چگونگی و مشخصات اسم را از قبیل رنگ، قد، شکل، وضع، حجم، مزه، اندازه، مقدار، ارزش، فاعلیت، مفعولیت و نسبت بیان می‌کند.

التزام از نظر لغوی بر وزن افتعال عربی است؛ یعنی کاری را لازم و واجب دانستن است؛ تعریف مضارع التزامی در زبان فارسی انجام گرفتن کاری را در زمان حال به صورت الزام (باید)، شک وتردید، شرط، آرزو و خواهش بیان می کند. فعل مضارع التزامی وظیفه نشان دادن زمان حال یا آینده و تعداد مخاطبان را در جمله به عهده دارد.

فعل مضارع ساده،ساده‌­ترین شکل فعل است که با چسبیدن شناسه‌­ها به بن فعل ساخته می شود. هیچ حرف یا فعل دیگری در ساخت آنها وجود ندارد.

فعل مضارع مستمر فعلی ست که در بیشتر کاربردهایش از وقوع فعل در  لحظه و حالی که در حال گذشتن است، خبر می دهد و با فعل کمکی ساخته می‌شود.

فعل مضارع اخباری به فعلی گفته میشود که از انجام کاری در حال یا آینده‌­ی نزدیک خبر می­‌دهد. «می» استمراری با قرار گرفتن بر سر بن مضارع، دوره­‌ای از زمان را که از حال شروع می‌شود، به آینده می‌رساند.