سِتاک، مَصدَر یا بُنِ واژِه، واژه‌ای است که تنها مفهوم اصلی فعل را می‌رساند، در حالی که فعل علاوه بر مفهوم رسانی، بر زمان دستوری، شخص و شمار آن نیز دلالت می‌کند. در مصدر زمان و شخص و شمار، معلوم نیست و به همین دلیل مصدر یکی از اقسام اسم به‌شمار می‌آید.

نویسندگان دستور‌های کهن، دستور زبان را فن درست گفتن، درست نوشتن و تعلیم زبان می‌دانند و آن را به دو شاخه صرف (واژه‌شناسی) و نحو (جمله‌شناسی) تقسیم کرده‌‌اند.

متمم واژه‌ای عربی و در فرهنگ لغت به معنی آنچه باعث تکمیل و تمام شدن چیز دیگر باشد؛ تمام‌کننده؛ کامل‌کننده است.

حرف ربط کلمه‌ای است که گاهی دو یا چند کلمه، عبارت و یا چند جمله را به هم پیوند می‌زند و آنها را هم‌‌نقش (هم‌پایه) می‌کند. گاهی نیز جمله‌ای را به جمله دیگر می‌پیوندد و دومی را به اولی وابسته می‌کند. حرف ربط، در کنار حرف‌ اضافه و حرف نشانه، یکی از انواع حرف در دستور زبان فارسی است.

حرفی که دو کلمه یا دو جمله را در زبان فارسی به یکدیگر عطف می‌کند (ربط می‌دهد) حرف عطف می‌گویند.

نهاد، کلمه‌ یا گروهی از کلمات است که درباره آن، خبری می دهیم و موجب عملی‌شدن فعل می‌شود.

را فک اضافه چیست؟

را در متون نظم و نثر فارسی گاهی به جای حرف اضافه آمده و گاهی قابل حذف شدن است بدون آن که به معنای اصلی آسیب بزند.

بحث ما درباره ی فعل امر و چگونگی ساختن آن می باشد، همانطور که از نام آن پیداست، فعل امر برای امر کردن مخاطب به کار می رود اما اینکه چگونه این فعل ساخته می شود نکته ای است که در این مبحث بدان خواهیم پرداخت. در وجه امری به وسیله فعل امر به مفاهیمی چون دستور، توصیه و خواهش اشاره می‌کنیم.

فعل کمکی یا فعل معین فعلی است که در جمله قبل از فعل اصلی می‌آید و به رساندن مفهوم فعل اصلی کمک می‌کند. فعل‌های ماضی بعید، ماضی التزامی، ماضی‌های نقلی، ماضی استمراری، مضارع مستمر،‌ فعل آینده و فعل مجهول، حاصل ترکیب افعال کمکی با فعل تام یا اصلی است.

عدد و معدود همیشه در کنار هم بوده‌اند. عدد کلمه‌ای است که…