بحث ما درباره ی فعل امر و چگونگی ساختن آن می باشد، همانطور که از نام آن پیداست، فعل امر برای امر کردن مخاطب به کار می رود اما اینکه چگونه این فعل ساخته می شود نکته ای است که در این مبحث بدان خواهیم پرداخت. در وجه امری به وسیله فعل امر به مفاهیمی چون دستور، توصیه و خواهش اشاره می‌کنیم.

فعل کمکی یا فعل معین فعلی است که در جمله قبل از فعل اصلی می‌آید و به رساندن مفهوم فعل اصلی کمک می‌کند. فعل‌های ماضی بعید، ماضی التزامی، ماضی‌های نقلی، ماضی استمراری، مضارع مستمر،‌ فعل آینده و فعل مجهول، حاصل ترکیب افعال کمکی با فعل تام یا اصلی است.

عدد و معدود همیشه در کنار هم بوده‌اند. عدد کلمه‌ای است که…

در ادبیات فارسی «را» گاهی نشانه مفعول است و گاهی حرف اضافه که در معنای برای به کار می‌رود. در برخی متون قدیمی هیچ نقشی نمی‌پذیرد و یک جزء اضافی در جمله محسوب می‌شود که به آن فَکِّ اضافه می‌گویند.

فعل‌های شد، گشت و گردید در برخی منابع به نام‌های فعل ربطی یا فعل عام از آنها…

در زبانهايي که فعل داراي شناسنامه است مثل فارسي و عربي و آلماني، منطقا نهاد از نظر شمار بايد با فعل مطابقت کند (مفرد با مفرد، جمع با جمع)؛ اما زبان ها تابع چنين منطقي نيستند بلکه تابع کاربرد اهل زبان اند، به عبارت ديگر، تابع منطق سخن گويان هر زبان اند.

نشانه‌های جمع در زبان فارسی به دو دسته تقسیم می‌شوند: نشانه‌های جمع فارسی و نشانه‌های جمع عربی. نشانه‌های فارسی تنها به ها و ان محدود می‌شود؛ اما نشانه‌های جمعی که از زبان عربی به فارسی راه پیدا کرده‌اند؛ شامل ات، ون و ین است. علاوه بر نشانه‌های جمع، برخی کلمات عربی را به صورت جمع مکسر نیز می‌توان جمع بست.

صفت را کلمه یا یکی از اجزای گروه اسمی دانسته‌اند که وظیفه بیان حالت، مقدار، شماره یا یکی از چگونگی‌های اسم یا گروه اسمی را به عهده دارد و توضیحی درباره اسم می‌دهد یا آن را مقید یا محدود می‌کند. صفت مفعولی با اتفاق نظر همه دستورشناسان ساختاری و کلاسیک در کنار صفت‌های ساده، فاعلی، نسبی و لیاقت از انواع صفت بیانی شناخته می‌شود.

فعل آینده در زبان های ایرانی از دوره باستان تاکنون با تحولاتی همراه بوده است. در فارسی باستان ساخت خاصی به نام آینده وجود نداشت و غالباً از وجه التزامی برای اشاره به آینده استفاده می شد. برای فعل در زبان فارسی دو زمان وجود دارد: گذشته، حال و آینده.

فعل مجهول فعلی است که به مفعول نسبت داده می‌شود و به نهادی که قبلاً در جملهٔ معلوم، مفعول بوده است، نسبت می‌دهند. فعل را می‌توان کلمه‌ای دانست که عهده‌دار مشخص کردن زمان وقوع فعل، شخص، وجه و معلوم یا مجهول بودن جمله است.